Nędzne, cienkie sosny ledwie było widać w smutnej oćmie, co wolno zewsząd spływała. I gdy danawowie i daitjowie rzucili się z bronią na bogów, Narajan, w swej kobiecej formie, wspomagany przez Narę, oddał eliksir bogom, którzy w samym centrum wielkiego zamieszania, zabrali się do picia eliksiru. Oddajcie nam tych mężów, abyśmy im śmierć zadali. Wyście niewinne jeszcze nieskalane łzami i serce Ranuzera napełnił wielki niepokój, w senatorskiej latiklawie, blady, w drugim rzędzie szły wozy kryte, juki niosące. Słysząc to, stary Laert bogom błogosławi: »Bogowie! Młody człowiek, takiego imienia, fortuny, znaczenia i wszystkiego szczęścia około siebie, porzuca z rezygnacją to wszystko, porzuca ojczyznę, porzuca oblubienicę swoją, ażeby w krwawych trudach i znojach szukać zasługi i sławy! - Jak ta Safo cierpiała! Długość jego - sześćdziesiąt łokci, szerokość jego - dwadzieścia łokci, wysokość jego - trzydzieści łokci; 06,04 układów z kamienia ciosowego - trzy, i z drzewa - układ jeden. –Doktorze,nie wypowiem nawet,ale doktor odczuje,co się we mnie dziać musi,jak się boję strasznie,ratuj go,nie krępuj się kosztami,rozporządzaj,wszystko zrobię,byle go ocalić. Uległem jego namowie i obietnicy szlify oficerskiej. za półtorej godziny. - Do starej gar. Długa chwila upłynęła tak,nim nareszcie zmęczone podróżą powstawać zaczęły,a jedna z nich szepnęła Heli,iż także po- winna była iść,a spocząć. – Łódź jest przeładowana! - Nic o tym nie wiem. (Pojrzał po twarzach wszystkich dokoła) Jaką winę w duszy masz, niech przed tobą stanie w twarz; siebie jeno sędzią masz. Nie będziecie umieszczać w waszym kraju kamieni rzeźbionych, aby im oddawać pokłon, bo Ja jestem Pan, Bóg wasz. W rzeczy samej byłem w mło- dości chętny do projektów i systematyki,więc daleko od prawdy nie odbiegał. Nie miałby potęg przeznaczenia swego - nie władałby środkami zgodnymi z celem mu postawionym - nie żyłby żywotem, tym właśnie, który przeżyć musi, by do śmierci się dostać, z której zmartwychwstanie powołaniem mu politycznym i religijnym zarazem. To było wszystko, co po niej zostało. [94] Powiem Elizie, żeby czekała i będzie czekała, choćby do dnia sądnego. – Jakże łaskawym jesteś dla mnie, o Panie! W duszy Stasia kołatały się tylko resztki myśli zmienionych w jedno głuche, rozpaczliwe poczucie, że tym razem nie ma już żadnej rady, że te wszystkie niezmierne trudy i wysiłki, te cierpienia, te czyny woli i odwagi, których dokonał w czasie strasznych podróży od Medinet do Chartumu, od Chartumu do Faszody i od Faszody aż do nieznanego jeziora, nie przydały się na nic i że przychodzi nieubłagany kres walki i życia. – To ja sam tu będę siedział, co! Duchów zaś prawem wiecznym jest prawo miłości, zależące na udzielaniu się nieustannym, wzajemnym. Zdjął z wozu szlochającą sierotę, siadł przy saniach i otulając dziecko myślał: czy Ślimak przyjdzie im z pomocą, czy też zaśpi w ciepłej izbie, a ich zostawi własnemu losowi? - Nie wiem, cezarze.